In haar tekeningen en installaties onderzoekt Marisa Rappard de sociale impact van een leven dat steeds digitaler wordt. Associatief verkent zij wat het betekent mens te zijn in deze veranderlijke wereld, waarin technologie een steeds grotere plaats inneemt. Ze verbeeldt zowel transcendente dromen van een digitale hemel waar de mens voor eeuwig bewaard kan blijven, als de dagelijkse realiteit, waarin een overvloed aan informatie het moeilijk maakt de waarheid te onderscheiden, en contact steeds meer via een scherm verloopt, met vervreemding en polarisatie tot gevolg.
Terwijl haar werk gaat over hoe mensen zich verhouden tot het digitale, is haar werkwijze expliciet analoog. Het digitale verloopt altijd via een technologisch medium, terwijl er weinig directer is dan de handeling van het tekenen. Door met de hand lijnen te trekken op een kwetsbaar medium als papier, maakt zij tastbaar hoe technologie de menselijke staat van zijn beïnvloedt.
Het vaak omvangrijke formaat van Rappards werk maakt fysiek invoelbaar hoe onmogelijk het kan lijken om grip te krijgen op de veelheid aan feiten waarmee we dagelijks worden geconfronteerd. Binnen het platte vlak van de tekening speelt zij een verwarrend spel met perspectief en ruimtelijkheid. Dit spel kan zich ook buiten het papier voortzetten en de ruimte betreden in geconstrueerde ruimtelijke tekeningen. Het gebruik van harde onderbrekingen, door oppervlakken scherp te laten botsen, gebruikt zij als middel om gelijktijdigheid op te roepen: verschillende realiteiten en perspectieven bestaan naast elkaar binnen één werk.
Verder lezen.
Het werk is dag en nacht te bekijken.