De installatie van Anneke Savert is een indirect vervolg op eerdere installaties van haar hand met als thema ‘thuis’ en ‘migratie’.‘Thuis’, de plek waar je als mens een band mee hebt, bent opgegroeid, je veilig voelt. Een geborgen plaats waar je slaapt en liefhebt. Maar wat als je gedwongen wordt je thuis te verlaten? Het verliezen ervan is het verliezen van een basis, in extreme gevallen verliezen van het ‘zijn’, van je eigen identiteit.
Met resten van schoenen, gietwas, textiel, papier, staal & kiezels weet zij ontgoocheling en doorzettingsvermogen te vangen in beeld. De kiezels op de bodem als symbool voor het spoor dat de dragers van de schoenen hebben afgelegd.
Aan de schoenen hangen coördinaten die verwijzen naar bestaande plekken in de wereld. Plaatsen waarvandaan bewoners door omstandigheden inderdaad gedwongen waren te vertrekken. De feitelijke locaties zijn niet direct te herleiden, maar dat hoeft ook niet.

De plek waar een mens leeft, thuis is en zich prettig voelt kan overal zijn. In Arnhem, Barcelona, Marioepol, Khartoum of Singapore. Maar waar je ‘thuis’ begonnen is, kan ook verstrekkende gevolgen hebben voor de rest van je leven. Het werk vertelt over de (on)vanzelfsprekendheid van het thuis. Het is een ode aan hen die vele schoenen hebben versleten op reis naar een betere toekomst. The Road to Nowhere heeft nu even een veilig thuis in De Zijlstra Galerij.

Dagelijks te zien tot 0:00 uur, dan gaan de lichten uit.