Het is bij Arno Arts nooit wat het is of lijkt te zijn, vandaar “Vals plat”. In veel van zijn werk speelt Arts met de tegenstelling ‘echt’ en ‘net echt’. Is wat je ziet wel écht wat je ziet? Een heerlijk spel om te spelen wat hij met verve en enorme vaardigheid in allerlei technieken gedaan heeft.
Een snipper, gescheurd uit een strip of een reclamefolder leidt tot een potloodtekening waarbij de snipper weer ruimtelijk op het papier lijkt te liggen. Of 40.000 mozaïeksteentjes, minutieus in een grote cirkel gepuzzeld, worden van een afstand bekeken een enorme pizza.

Zijn werk gaat aan de haal met alledaagse dingen omdat hij ze in een ander daglicht zet. Daardoor worden ze ineens bijzonder en krijgen ze een andere betekenis. Het is zijn manier om de wereld te ordenen en te veroveren maar ook om anderen het bijzondere van het alledaagse te laten zien.

Begrenzingen en deadlines werkten goed voor zijn razendsnelle brein. Kaders vindt hij in opdrachtsituaties of hij legt ze zichzelf op. Zo heeft hij jarenlang, met tussenpozen, zijn focus gelegd op iets wat je bijna altijd weggooit, de verpakking.
Doosjes. Allerlei doosjes. Van parfums, snoepgoed, eten, speeltjes. Uiteraard kwamen alleen doosjes door de selectie die qua grafische vormgeving opvallend en uitdagend zijn.
Die doosjes werden uitgevouwen en tot een schilderij gecomponeerd. Maar tegelijkertijd kon hij ook al die grafische vormgeving van de kaart vegen door de uitgeklapte vormen van die doosjes uit hout te zagen en uniform grijs te schilderen. De doosjes worden daarmee rigoureus de anonimiteit ingestuurd. Maar ze krijgen als een soort ruimtelijke plattegronden toch weer een nieuw leven.
Van ruimtelijk naar plat naar ruimtelijk, een doosje is een doosje en toch niet een doosje. Alledaags en ongewoon.

Dagelijks te zien tot 0:00 uur, dan gaan de lichten uit.