In haar werk reflecteer Sylvia Evers (1971) op de wisselwerking tussen twijfel en overtuiging en op de scheidslijn tussen kwetsbaarheid en weerbaarheid.
Er ontstaan poëtische, verstilde voorstellingen van mensfiguren, dieren of hybride vormen hiervan.
Zij zelf zegt daarover: “Schoonheid ligt voor mij in het menselijk onvermogen inherent aan het bestaan. Daarin schuilt de existentiële strijd waaraan niemand ontkomt.”