De architectuur in de installaties, foto’s en prints van Rob Voerman (1966) is vaak een mix van utopie, vernietiging en verval. Soms wordt een explosie letterlijk vertaald in stukken glas en staal, een andere keer is het vooral een apocalyptische sfeer die uit het werk spreekt. Rob is op zoek naar nieuwe manieren om het leven zinvol te maken. Hij bevraagt middels zijn werk de huidige stand van zaken wat betreft de klimaatkwestie, stadsplanning en hoe wij met elkaar omgaan in de huidige maatschappij. Dit doet hij niet op een moralistische manier, eerder wil hij gelegenheid geven aan de bezoeker om zijn werk als een ontmoetingsplaats te ervaren en met elkaar het gesprek aan te gaan.