De belangrijke thema’s in het werk van Marjolein de Groen zijn landschap, perspectief en tijd. De Groen documenteert het reële landschap, waarbij zij zich met name focust op twee elementen; water en lucht. Het levert een uitgebreid beeldarchief op dat ingezet wordt om – met behulp van de computer - nieuwe landschappen te creëren. De Groen verknoopt elementen uit de werkelijkheid tot een nieuwe realiteit. Soms gebeurt dat verknopen ook letterlijk. Door waterdruppels op een raam in een rasterpatroon met elkaar te verbinden, verandert het perspectief. De waterdruppels worden sterren in een sterrenbeeld, of ze doen denken aan de structuur van moleculen, die alleen onder een sterk vergrotende microscoop zichtbaar kan worden gemaakt.
In haar woonplaats Rozendaal heeft Marjolein de Groen de structuur van alle wegen en paden blootgelegd. Ze legde er een nieuw grid overheen door alle kruispunten met elkaar te verbinden. De plattegrond van Rozendaal verandert daarmee in een ruimtelijke constellatie. Op de kruispunten – het zijn er ruim 400 – keek De Groen naar boven en maakte ze een foto van de lucht. Het in de tentoonstelling getoonde tweeluik lijkt daarmee een metafoor van het hermetische adagium van de alchemisten: zo boven, zo beneden, dat de eenheid en verbondenheid der dingen aangeeft. Macrokosmos en microkosmos zijn elkaars spiegel. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat De Groen een voorliefde voor twee van de vier elementen – water en lucht – aan de dag legt.