De reis die we met het werk Vijf minuten vertraging van Marcel Kronenburg kunnen maken zet ons begrip van tijd op scherp. Kronenburg brengt de treinreis van Arnhem naar Tiel en vice versa vanuit het standpunt van de machinist geluidloos in beeld. We vertrekken in Arnhem, doen alle stations aan langs de route, komen in Tiel en nemen dezelfde route weer terug. We doen er ongeveer net zo lang over als de treinreis in real time. Echter, gedurende onze virtuele reis lijkt de tijd in de war. Als we het station in Arnhem verlaten zijn de bomen in herfsttooi gehuld, plotsklaps zijn ze weer groen, dan weer oranje en geel. Bij het naderen van de brug blijkt het gesneeuwd te hebben. Zodra we de brug gepasseerd zijn, verdwijnen de sprookjesachtige witte uiterwaarden als sneeuw voor de zon. De weilanden zijn weer groen. Het landschap lijkt te ademen. Ondertussen komt de zon op, wordt het nacht, is de hemel strakblauw en gaat de zon weer onder. Seizoenen en tijdstippen volgen elkaar heel snel op, volgens een abnormale logica. De tijd wordt door elkaar gehusseld, maar het voelt niet onnatuurlijk. Misschien hebben bepaalde filosofen gelijk als ze ons idee van tijd als een beweging van opeenvolgende gebeurtenissen in twijfel trekken en wij tijd zouden moeten opvatten als ruimte, als een groot vat met daarin alle gebeurtenissen die op hetzelfde moment plaatsvinden.