In haar schilderijen streeft Lydia Lambrechts (1968) naar schoonheid dat staat en spreekt voor zichzelf, reëel en autonoom. Dit vormt het uitgangspunt voor haar schilderen en daarin herkent zij bijvoorbeeld de essentie van het werk van de kunstenaar BrâncuÅŸi. In de natuur vindt zij haar thema, ontleent er de vormen aan en tracht door abstrahering het gevoel dat zij heeft over de natuur te verbeelden. Daarin ligt de essentie van haar werk. De schilderijen zijn geen ‘afbeeldingen’ van de natuur; in het werk tracht Lambrechts aan de natuur ontleende vormen te vertalen.