Jissel Kerkstra
In het werk van Jissel Kerkstra (1973) dromen de hoofdpersonen een eind weg. Je ziet letterlijk in het werk wat zij denken, maar niet uitspreken. Hun gedachten vloeien als het ware in en uit hun lichaam, meestal via de ogen. In een zeer realistische beeldtaal tekent de kunstenaar aan haar universum van wereldvreemde personages. Iedere tekening ontstaat naar aanleiding van een collage. De kunstenaar knipt en schuift met fragmenten tot zij een beeld heeft gevonden dat haar raakt. Soms zit daar een scherp randje aan, zoals een duister detail of een akelig stukje huid. De combinaties van verschillende gezichten zou je kunnen opvatten als een verwijzing naar het masker dat het menselijk gelaat kan zijn. Het is precies deze tegenstelling tussen de innerlijke gevoelsbewegingen tegenover de al even woekerende buitenwereld, en het moment waarop deze samenvallen, die de kunstenaar inspireert.