De collages van Elka Oudenampsen zijn deels ontleend aan tijdschriften, en voor een ander belangrijk deel ontstaan zij door de associatie van de kijker. Iets dat op een rechthoek lijkt, of misschien wel is, wordt een venster. Twee vormen die bij elkaar staan worden personages in een onbekend verhaal.
Zij zoekt naar de essentie van vorm en het ontstaan van de betekenis die de kijker eraan toedicht. Het is een zoeken op de rand van feit en fictie, op de rand van landschap en stilleven. Oudenampsen is een strenge curator in haar eigen beeldtaal, die uit veel delen bestaat maar toch helder van lijn is. Haar werk is als een voortdurend beeldgedicht, met rijm, klank en steeds met een sprankelend open einde. Inge Pollet, 2017, Plaatsmaken