Bert Vredegoor
Naast het scheppen van licht op fluweel ontstaan er de laatste tijd vergelijkbare werken met rasters, waarbij eenzelfde fascinerend spel met licht en donker wonderlijke illusiore beelden oplevert.
Vredegoor geeft vorm aan plaatsen waar het begrip stokt. Grensgebieden zijn het, waar de kijker een rite de passage wacht. In de werken op fluweel ervaart men het dromen van een andere wereld, maar ook de angst voor het ongewisse en verlies van identiteit. Licht gloeit op in ondoorgrondelijk zwart, onafzienbare wanden worden opgetrokken, duizelingwekkende patronen onthullen een doorbraak. Alleen waarheen? De door/overgang blijft een duistere sluis van hier naar elders.
In de rasterwerken is de grens nog concreter. Men ervaart de plek waar het lichaam tot stilstand komt en de geest te rade gaat bij de notulen in het geheugen. Want hoe nu verder? Ondanks de perforatie fungeert het houten raster als limiet. Vredegoor tart de verbeelding. Het object aan de muur leidt naar een grens en wellicht daar voorbij. Maar wat hij oproept is net zo reëel en virtueel als een droom. Door een raster kijkend ontwaar je iets van de wereld aan gene zijde maar je krijgt er niet helemaal zicht op.In die zin houdt een raster een zekere belofte in en geeft het perspectief of uitzicht op een wereld voorbij die grens. Een raster mystificeert de werkelijkheid en houdt een vermoed mysterie in stand.