Mijn blik is het middel waarmee ik me een ruimte toe-eigen. Door gedurende 24 uur op een plek te verblijven (plekken die mij volledig onbekend zijn; in de natuur, een leeg huis, een verlaten parkeergarage, een wachttoren, een kerk etc.) onderzoek ik de wisselwerking tussen de ruimte en mij. Door de isolatie intensiveert mijn concentratie/blik en levert beelden op die een neerslag vormen van deze tijdelijkheid. Zoals mijn gedachten dwalen door mijn hoofd, beweegt mijn blik zich door de ruimte. Zodoende vallen binnen en buiten even samen. Het gaat niet om wat ik fotografeer of schilder, maar om hoe ik ergens naar gekeken heb. Dit levert een spanningsveld op. In het meest ideale geval slaat mijn foto een brug tussen mijn langdurige beleving van een ruimte en de vluchtige blik van de toeschouwer.