Gezien op 7 oktober 2021.

De tentoonstelling KILROY WAS HERE, nu te zien bij Collectie DE.GROEN, dankt zijn naam aan een opmerkelijk verschijnsel uit de tweede wereldoorlog. Soldaten schreven de spreuk op muren en legervoertuigen overal waar ze kwamen. Wie of wat de bewuste Kilroy nou eigenlijk was is niet met zekerheid te zeggen, al doen er veel wilde verhalen over de ronde. Ook na de oorlog bleef de graffiti populair en verscheen KILROY WAS HERE op de meest onverwachte plaatsen, waaronder -uiteraard- veel toiletdeuren over de hele wereld.
 
Iedereen kent het wel. Dat bezoekje aan een toilet waar de deur en muren vol staan met de meest uiteenlopende teksten en tekeningetjes, soms cryptisch maar meestal juist heel letterlijk. Dankzij de vaak kleine ruimte van een toilethokje ontkomt de bezoeker er niet aan om de krabbels en krassen in zich op te nemen. En het is precies dit gevoel dat Collectie DE.GROEN op wil roepen met de tentoonstelling KILROY WAS HERE.
 
In het kader van The Big Draw, een internationaal teken evenement, heeft Collectie DE.GROEN vijf kunstenaars uitgenodigd om ieder een houten hokje ongeveer zo groot als een Dixi te vullen met hun werk. De vijf hokjes staan roerloos en met gesloten deur in de witte ruimte. Hun uniforme buitenkant in scherp contrast met de levendige binnenkant. Door de deur achter zich te sluiten stapt de bezoeker even in een andere wereld. Een wereld die door de kleine ruimte heel dichtbij komt en hierdoor tot in het kleinste detail goed te bekijken is. Gaat de bezoeker uit het hokje dan hangt ook daar een werk van de kunstenaar, vaak groter en soms een vervolg op wat er binnen te zien is. 
 
Zo is er werk te zien van de Italiaanse kunstenaar Andrea Asili (1989). Zijn inspiratie komt overduidelijk uit de stripwereld. In klare lijn plaatst hij vreemde, hybride, soms angstaanjagende schepsels binnen strakke, geometrische kaders. Ook geïnspireerd op geometrische vormen is het werk van Lenneke van der Groot (1979). Door middel van krachtige streken in zwart, wit en grijstonen verandert ze de binnenkant van het hokje in een wirwar van wat lijkt op pijpleidingen, af en toe onderbroken door getekende geometrische vormen die van hun achtergrond los lijken te komen. Ada Dispa (1960) laat het toeval een grote rol spelen in haar werk. Van stukken afvalkarton maakt ze maskers. Verwrongen gezichten, opgebouwd uit rauwe gelaagdheid vullen de ruimte dusdanig dat de bezoeker er eigenlijk niet bij kan zonder de maskers aan te raken. Dispa speelt op deze manier met het toeval, waarbij ze het publiek onderdeel maakt van haar werk. De kans dat een bezoeker een masker per ongeluk aanraakt en er iets aan kapot maakt lijkt niet alleen ingecalculeerd maar zelfs een wenselijk effect te zijn. Weer totaal anders is het werk van Rosemin Hendriks (1968). Haar zelfportretten in klare, krachtige houtskoollijnen waarin ze op zoek gaat naar steeds een nieuw personage, wisselt ze af met portretten van dieren. Ieder detail in haar tekeningen is op zichzelf weer een compleet eigen werk, vol abstractie. In het hokje van Jans Muskee (1961) kan de bezoeker zich even een voyeur wanen. Ongemakkelijk naakt in vreemde situaties speelt zich af in snelle schetsen maar ook in gedetailleerde oliepastelkrijttekeningen. Wat opvalt is de vaak schrijnende humor waarmee Muskee de toeschouwer aanspreekt op zijn of haar normen en waarden.
 
De spreuk KILROY WAS HERE werd vaak afgebeeld samen met een tekeningetje van Mr. Chad, een kaal mannetje dat met zijn grote neus over de rand van een muur staart, alsof hij nieuwsgierig is naar iets wat hij eigenlijk niet mag zien. De beslotenheid van de hokjes roept precies deze nieuwsgierigheid op en vraagt de bezoeker een kijkje te nemen in het getekende universum van de kunstenaar.

Kunstenaars: Adrea Asili (afb), Lenneke van der Groot, Ada Dispa, Rosemin Hendriks, Jans Muskee
Nog te zien tot en met 14 november 2021

Minke Schonthaler, 7 oktober 2021